Przejdź do zawartości

Tadeusz Przeciszewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Przeciszewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 marca 1922
Sierpc

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 2000
Warszawa

profesor nauk ekonomicznych
Specjalność: planowanie gospodarcze i społeczne, podstawy polityki społecznej, polityka, polityka ekonomiczna i społeczna
Alma Mater

Katolicki Uniwersytet Lubelski

Doktorat

1948

Habilitacja

1963

Profesura

1972

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Tadeusza Przecieszewskiego na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Tadeusz Przeciszewski (ur. 2 marca 1922 w Sierpcu, zm. 6 grudnia 2000 w Warszawie[1]) – polski ekonomista, działacz społeczny, publicysta, więzień polityczny w latach 1948–1953.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Do 1944

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Władysława i Salomei z d. Jachimczak, od 1929 mieszkał z rodzicami w Warszawie, gdzie jego ojciec został pracownikiem Tramwajów Miejskich (pracował jako konduktor) i działaczem Chrześcijańskiego Związku Zawodowego Pracowników Tramwajów i Autobusów Miejskich[2][1][3]. Był uczniem I Gimnazjum i Liceum im. gen. Józefa Sowińskiego, w którym należał do Sodalicji Mariańskiej. We wrześniu 1939 został zmobilizowany z przydziałem do 1 kompanii zapasowej 21 pułku piechoty. Dostał się do niewoli sowieckiej, z której uciekł i w październiku 1939 powrócił do Warszawy[1]. Tam kontynuował naukę na tajnych kompletach (maturę uzyskał w czerwcu 1940)[3] i uczestniczył w działaniach Sodalicji Mariańskiej Akademików[1].

Od lutego 1940 działał w konspiracji, należał początkowo do Młodzieży Wielkiej Polski, uczestniczył w tajnych prelekcjach na tematy polityczne, w 1941 został kierownikiem zespołu prelegenckiego zarządu powiatowego „Wola”[4]. Od jesieni 1941 był członkiem Okręgu Stołecznego Stronnictwa Narodowego, działał w Wydziale Wychowania (Propagandy), od 1942 w Biurze OS SN, od końca 1942 kierował działem organizacyjnym Wydziału[5]. Ukończył podziemny kurs dziennikarski, był autorem wielu opracowań, m.in. Kwestia żydowska i masoneria w Polsce, Liberalizm, socjalizm, komunizm, Teoria i technika propagandy (współautorem tej ostatniej broszury był Janusz Goryczkowski)[6], uczestniczył w pracach Działu Młodzieży, Koła Polityki Zagranicznej i Centralnego Kierownictwa Młodzieży (którym kierował od 1943), zajmującego się przygotowaniem materiałów szkoleniowych[1][7]. Wiosną 1942 został sekretarzem redakcji pisma Warszawski Dziennik, wydawanego następnie jako Warszawski Dziennik Narodowy, a od stycznia 1943 jako Warszawski Głos Narodowy (odszedł z redakcji wiosną 1943), w marcu 1942 wszedł także w skład redakcji miesięcznika Młoda Polska[1][8][4].

Od 1942 uczył się w Miejskiej Szkole Handlowej w Warszawie, a także na tajnym Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1944 ukończył także Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w stopniu kaprala podchorążego[1][3].

W czasie powstania warszawskiego znalazł się na Pradze w szeregach Obwodu Praga Armii Krajowej – jego oddział nie wziął udziału w walkach[1][9].

Lata 1945–1953

[edytuj | edytuj kod]

Po wkroczeniu wojsk sowieckich pracował Wydziale Opieki Społecznej Warszawskiego Urzędu Wojewódzkiego z siedzibą w Otwocku. W styczniu 1945 zapisał się na studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i podjął pracę w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej[10]. W marcu 1945 został zatrzymany przez NKWD, przebywał w obozie w Rembertowie, następnie w łagpunkcie Kaszaj na Uralu. W sierpniu 1945 powrócił do Warszawy[1][10]. Od października 1945 do stycznia 1947 pracował w Instytucie Gospodarstwa Narodowego Centralnego Urzędu Planowania. Powrócił także na studia, w grudniu 1945 otrzymał stopień magistra nauk społeczno-ekonomicznych na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W lipcu 1946 ukończył także studia w Szkole Głównej Handlowej i w sierpniu tego roku podjął pracę w Katedrze Ekonomii Politycznej Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po zwolnieniu się z IGN, pracę na UW łączył z pracą w Katedrze Skarbowości SGH[1][3]. W lipcu 1948 obronił na UW pracę doktorską Teoria konkurencji monopolistycznej a ogólna teoria J.M. Keynesa napisaną pod kierunkiem Stefana Zaleskiego[3].

Od 1945 był aktywnym członkiem warszawskiej Sodalicji Mariańskiej[11], we wrześniu 1946 wziął udział w ogólnopolskim zjeździe Sodalicji, gdzie wybrano go skarbnikiem nowo powołanego Krajowego Związku Sodalicji Akademickich[12]. Pełnił tę funkcję do września 1947[13]. Jesienią 1946 odrzucił możliwość powrotu do pracy konspiracyjnej w ramach Stronnictwa Narodowego, uważając ją za nierealną w ówczesnych warunkach politycznych[14]. Od grudnia 1946 był członkiem redakcji dodatku do Tygodnika Warszawskiego, pt. Kolumna Młodych, gdzie publikował pod pseudonimem T. Kietlicz[15], wziął wówczas udział w polemice ze Stanisławem Stommą, broniąc tzw. maksymalizmu społecznego katolików w życiu publicznym[16]. W kolejnych miesiącach pesymistycznie zapatrywał się na możliwość działalności politycznej, preferując działalność religijna w ramach Sodalicji Mariańskiej i ostatecznie w 1948 odszedł z redakcji[17]. W listopadzie 1948 został aresztowany razem z Wiesławem Chrzanowskim i Andrzejem Kozaneckim, w styczniu 1950 skazany na karę 6 lat pozbawienia wolności (przewodniczącym składu sędziowskiego, który wydał wyrok skazujący był Władysław Litmanowicz, członkiem składu sądu II instancji, który wyrok I instancji utrzymał był Roman Kryże)[18]. Przebywał następnie w zakładach karnych w Rawiczu i od grudnia 1951 w Strzelcach Opolskich[19]. Zwolniono go w grudniu 1953 na mocy amnestii[1].

Lata 1953–1964

[edytuj | edytuj kod]

Po zwolnieniu pracował dorywczo, współpracując z Katedrą Polityki Inwestycyjnej SGPiS. W czerwcu 1956 został zatrudniony w Instytucie Budownictwa Mieszkaniowego, od marca 1957 równocześnie na Wydziale Ekonomicznej UW, jesienią 1957 otrzymał stanowisko adiunkta w Katedrze Polityki Ekonomicznej UW. W 1963 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Wydatki i preferencje mieszkaniowe ludności na tle polityki gospodarczej państwa (opublikowanej w 1969)[1][3]. W 1958 należał do założycieli pisma Więź[1].

Lata 1964–2000

[edytuj | edytuj kod]

W 1964 przeniósł się na Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie otrzymał stanowisko docenta (niemożliwe z przyczyn politycznych w Warszawie) na Wydziale Ekonomicznym, od lipca 1965 do przejścia na emeryturę w 1992 kierował tam Zakładem Planowania i Polityki Gospodarczej, od lat 70 XX w. działającym pod nazwą Zakład Planowania Społecznego, Gospodarczego i Przestrzennego. W 1972 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1982 tytuł profesora zwyczajnego[1][3].

W latach 1971–1989 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego[1], m.in. w latach 70 XX w. kierował Uczelnianym Komitetem SD UMCS[20], a od połowy 1990 przewodniczącym Rady Programowej Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy[1].

Zmarł 6 grudnia 2000 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 198-2-24/25)[21].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Od 1954 był żonaty z Hanną Iłowiecką, z którą miał dwoje dzieci, Pawła i Marcina[1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim, Krzyżem Oficerskim[1] i pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[22].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Konspiracja i opór społeczny w Polsce 1944-1956. Słownik biograficzny. Tom IV, wyd. IPN, Kraków-Warszawa-Wrocław 2010, s. 495–497 (biogram autorstwa Mirosława Orłowskiego).
  2. ↑ Friszke 2015 ↓, s. 84-85.
  3. ↑ a b c d e f g Urszula Wich Profesor Tadeusz Przeciszewski – sylwetka i dzieło, w: Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Vol. XXIX, z. 2 (sectio H, Oeconomia 24), Lublin 1990, s. 17–37.
  4. ↑ a b Friszke 2015 ↓, s. 86.
  5. ↑ Orłowski 2006 ↓, s. 72, 74,79.
  6. ↑ Orłowski 2006 ↓, s. 45.
  7. ↑ Orłowski 2006 ↓, s. 83.
  8. ↑ Jerzy Jarowiecki Konspiracyjna prasa młodzieży obozu narodowego w Polsce w latach drugiej wojny światowej, w: Rocznik historii prasy polskiej, T. XIX (2016), Z. 4 (44), s. 78.
  9. ↑ Tadeusz Przeciszewski w bazie powstańców warszawskich.
  10. ↑ a b Friszke 2015 ↓, s. 88.
  11. ↑ Friszke 2015 ↓, s. 138.
  12. ↑ Friszke 2015 ↓, s. 140.
  13. ↑ Friszke 2015 ↓, s. 157.
  14. ↑ Friszke 2015 ↓, s. 89.
  15. ↑ Friszke 2015 ↓, s. 103-104.
  16. ↑ Friszke 2015 ↓, s. 108-109.
  17. ↑ Friszke 2015 ↓, s. 123.
  18. ↑ Friszke 2015 ↓, s. 130-131.
  19. ↑ Friszke 2015 ↓, s. 132.
  20. ↑ Janusz Wrona Stronnictwo Demokratyczne jako przystań inteligencji, w: Komunizm. System - Ludzie - Dokumentacja, nr 7 (2018), s. 110
  21. ↑ Cmentarz Stare Powązki: IGNACY SZELIGA-MIERZEJEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-05].
  22. ↑ M.P. z 2002 r. nr 21, poz. 372.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Friszke: Między wojną a więzieniem 1945–1953. Warszawa: Biblioteka „Więzi”, ISP PAN, 2015. ISBN 978-83-62610-79-2.
  • Mirosław Orłowski: Prasa konspiracyjna Stronnictwa Narodowego w latach 1939–1947. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2006. ISBN 83-7177-223-8.
  • Konspiracja i opór społeczny w Polsce 1944-1956. Słownik biograficzny. Tom IV, wyd. IPN, Kraków-Warszawa-Wrocław 2010, s. 495–497 (biogram autorstwa Mirosława Orłowskiego)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Przeciszewski&oldid=74636802”